Թե ինչպես ուղտը դարձավ սապատավոր

Դարեր առաջ, երբ աշխարհը դեռ այնքան մանուկ էր, և կենդանիները նոր-նոր էին աշխատում մարդու համար, ուղտը նույնպես նրանց մեջ էր:

Նա աշխատանքից խուսափելու համար ապրում էր Անապատում:

Այս ծույլն ուտում էր փուշ ու տատասկ, մոշ ու մոլախոտ:

Երբ մեկը փորձում էր խոսել հետը, շարունակ կրկնում էր՝ ու´զ, ու´զ…

Մի երկուշաբթի առավոտ Ձին` թամբը մեջքին, սանձը բերանին, եկավ նրա մոտ.

– Ու´ղտ, ա´յ Ուղտ, դու´րս արի ու մեզ նման վազի´ր:

– Ու´զ, ու´զ…

Ձին գնաց ու պատմեց Մարդուն:

Որոշ ժամանակ անց եկավ Շունը՝ մի փայտի կտոր բերանին:

– Ու´ղտ, ա´յ Ուղտ, արի´ մեզ նման իրեր տար ու բեր:

– Ու´զ, ու´զ:

Շունը գնաց ու պատմեց Մարդուն:

Եկավ Եզը՝ լուծը վզին.

– Ու´ղտ, ա՛յ Ուղտ, արի՛ մեզ նման վարուցանք արա:

– Ու´զ, ու´զ:

Եզը գնաց ու պատմեց Մարդուն:

Օրվա վերջում Մարդը կանչեց Ձիուն, Շանը և Եզին:

– Մեղքս գալիս եք, բայց այդ Ուղտը չի կարող աշխատել, թե չէ մինչև հիմա եկած կլիներ: Ես նրան հանգիստ կթողնեմ, իսկ դուք պետք է նրա փոխարեն էլ աշխատեք, տեղը լրացնեք:

Եռյակը նստեց Անապատի եզրին ու սկսեց միտք անել: Հանկարծ փոշու ամպի մեջ հայտնվեց Անապատի Ջինը:

– Ջի՛ն, մի՞թե հնարավոր է անգործ նստել, երբ աշխարհն այսքան նոփ-նոր է ու մանուկ,- հարցրեց Ձին:

– Անապատում կա մեկը` երկար վզով, երկար ոտքերով, որ մատը մատին չի տալիս, շարունակ ասում է` ու՛զ, ու՛զ,- վրա բերեց Շունը:

– Վար ու ցանք էլ չի անում,- բողոքեց Եզը:

– Մի քիչ համբերե՛ք, ես նրան «ուզ» ցույց կտամ,- բարկացավ Ջինը:

Ուղտը դարձավ սապատավոր

Ջինը պտտվեց տեղում և հայտնվեց Ուղտի մոտ, որը ջրափոսի մեջ արտացոլված իր պատկերով էր հիանում:

– Ուրեմն ճիշտ են ասում, որ դու ոչ մի գործ չես անում, երբ աշխարհը դեռ նոփ-նոր է ու մանուկ:

– Ու՛զ, ու՛զ:

Հենց այդ պահին Ուղտը զգաց, որ իր մեջքը, որով այնքան հպարտանում էր, սկսեց ուռչել, մինչև վերածվեց մի հսկա ու ցցուն կուզի:

– Ա՛յ, տեսնում ես՝ ինչպես քո «ուզը» կուզ դարձավ:

Այսօր հինգշաբթի է, և դու երկուշաբթի օրվանից ոչինչ չես արել, հիմա պետք է աշխատես:

– Կուզը մեջքիս ես ինչպե՞ս աշխատեմ,- սրտնեղեց Ուղտը:

– Դա քո երեք օրվա անգործ նստելու վաստակն է,- ասաց Ջինը:

– Հիմա առանց ուտելու կաշխատես երեք օր: Կուզի՛ցդ ամաչիր:

Ուղտն իր կուզից ամաչեց և գնաց միացավ եռյակին:

Այդ օրվանից նրան ասում են սապատավոր:

Ուղտն այդպես էլ այն երեք օրվա տեղը հանեց:

Երբ աշխարհը դեռ նոփ-նոր էր ու մանուկ, և մնաց այս խոսքը՝ ուղտի պես համառ: